Mijn partner heeft een Duits arbeidsverleden, hij heeft 15 jaar in Duitsland gewerkt totdat de Sarcoïdose zo grootte invloed op zijn leven kreeg dat het niet meer in staat was zijn beroep uit te oefenen. In Duitsland krijg je voor één ziekte maximaal 78 weken ziektegeld.
In 1995 kreeg hij een telefonische oproep om zich te melden bij het GAK in Roermond.
Dit was het begin van een lijdensweg van vernedering, discriminatie, manipulatie, leugens etc.
Volgens de Europese wetgeving diende het GAK voor een medische keuring te zorgen die voldoet aan de richtlijnen van Duitsland. Dit betekent dat een longspecialist met kennis van Sarcoïdose een uitgebreid medisch onderzoek moet uitvoeren incl. een longfunctie test, belastbaarheidstest en een bloedgas-analyse.
Dit onderzoek is er nooit geweest, in plaats hiervan zijn twee “gedetailleerde medische rapporten” opgesteld door de bedrijfarts J.J.P.A. Smijers, de inhoud van deze rapporten zijn te absurd voor woorden. Dhr. Smijers is een schande voor zijn collega’s, in 2005 is hij uit het KNMG register voor bedrijfartsen verwijderd. Met deze reden noem ik hem geen arts.
Dhr. Smijers is homofoob, hij greep elke gelegenheid aan om mijn partner te vernederen en te discrimineren. Mijn partner werd openlijk voor schud gezet, hij moest zich uitkleden en stond naakt zonder enige vorm van privacy in een kamer. Hierbij liepen de medewerkers van het GAK in en uit. Nadat mijn partner dhr. Smijers vertelde hier niet gediend van te zijn kreeg hij als antwoord, “stel je niet aan, dit moet je toch gewend zijn’’.
Een andere keer moest mijn partner zich uitkleden, dhr. Smijers maakte hierna de ramen open (het was winter) en ging pauzeren. Tijdens de spreekuren moest mijn partner vaak beledigende en discriminerende uitspraken aanhoren, o.a. “Het zit tussen je oren”, “Duitsers zijn allemaal luie varkens”, “ ze hebben jou zeker vergeten te vergassen” etc. Dit gebeurde altijd als mijn partner alleen bij GAK was.
Ondanks dat we bij ieder bezoek vroegen om schriftelijke afspraken, inzage en kopieën van medische keuringen etc. werd alles categorisch afgewezen. In plaats hiervan werd ons bij elk bezoek dringend gevraagd om de nodige E-formulieren via de Duitse instanties te bezorgen. We werden elke keer met een “opdracht” naar huis gestuurd.
In Duitsland werkte men natuurlijk niet erg mee, omdat mijn partner homo is en werd aangezien als “landesverräter”, dit hebben we de nodige keren moeten aan horen.
Het medisch dossier van het Laurentiusziekenhuis en het azM weigerde dhr. Smijers aan te nemen, deze medische gegevens vond hij niet belangrijk voor zijn gedetailleerde medische keuringen.
Tijdens het laatste bezoek eind 1996 zei dhr. Smijers “Leuk dat jullie zo vlijtig alle papieren uit Duitsland bezorgd hebben, maar ik zal er persoonlijk voor zorgen, dat je geen uitkering krijgt.” Het eerste papier wat we van het GAK kregen was een verwijsbriefje naar het arbeidsbureau.
Hierna heeft dhr. Smijers alle bewijzen vernietigd, inclusief het dossier van mijn partner.
