Op deze site staat het verhaal over onze strijd tegen de overheidsinstanties in het “Sociale Nederland”, hoe deze instanties omgaan met chronisch zieken en arbeidsongeschikte mensen.

We hebben altijd gedacht dat mensen, die chronisch ziek en/of arbeidsonge-schikt zijn, door de overheidsinstanties een eerlijke kans krijgen op een menswaardig bestaan. Onze ervaring is dat er zeer ernstige misstanden voorkomen bij deze instanties voor sociale zekerheid, in de manier hoe mensen, die op de rand van het menselijk toelaatbare moeten leven, worden behandeld en aan hun lot overgelaten worden.

We proberen mensen te helpen die in dezelfde situatie terecht gekomen zijn. Hoe ze de sociale en financiële hulp kunnen krijgen waar ze recht op hebben. In Nederland is dit mede door het ontmoedigingsbeleid van onze regering niet makkelijk. Zeker in een situatie dat de gezondheid van iemand, op dat moment, belangrijker is dan het moeten voeren  van een juridische procedure.

We begrijpen dat de medewerkers van de instanties voor sociale zekerheid ook mensen zijn die proberen zo goed als mogelijk hun werk te doen. Soms worden echter arbeidsongeschikte en/of chronisch zieke mensen door hun uiterlijk, afkomst, nationaliteit, geaardheid etc. anders behandeld als de rest van Nederland. Hierdoor wordt bij hetzelfde ziektebeeld en fysieke en geestelijke toestand een verschillend oordeel gevormd.

De “Instanties voor Sociale Zekerheid“ voeren een discriminerend beleid dat in strijd is met Art.1

Onze persoonlijke situatie op dit moment is dat we met de rug tegen de muur staan. Mijn partner krijgt van geen enkele instantie hulp of ondersteuning, ondanks dat hij sinds 1996 door de ziekte Sarcoïdose chronisch ziek en invalide is, na 15 jaar gewerkt te hebben. Met als uitzondering de “Compensatie eigen risico” via het CAK van € 54,00 per jaar. Ondanks een modaal inkomen zitten we netto onder de armoede grens, door de extra lasten die we zelf moeten dragen. Deze lasten worden door de voortschrijdende Sarcoïdose en dankzij het huidige overheidsbeleid steeds hoger.

De situatie is ontstaan in de periode 1995 - 1996, mijn partner was toen sinds ruim twee jaar ernstig chronisch ziek door de ziekte Sarcoïdose en wist niet meer hoe lang hij nog te leven had. Onze ervaring met de verzekeringsarts van het toenmalige GAK bestond uit een lijdensweg van discriminatie, huichelarij, vernedering, uitsluiting en leugens.

Tot het stellen van een juiste diagnose was deze verzekeringsarts niet instaat, doordat hij niet beschikte over enige medische kennis over de zeer complexe ziekte Sarcoïdose. Uit onze ervaring weten we dat het bij een ziekte zoals Sarcoïdose,  voor een juiste diagnose enige vakkennis vereist is. De verzekeringsarts is hier niet de aangewezen persoon voor. Het was beter de diagnose aan specialisten welke kennis van de betreffende ziekten hebben over te laten.

Mijn partner is in 2005 dankzij de Ombudsman opnieuw gekeurd, bij deze herkeuring is hij volledig afgekeurd. De specialisten in het azM hadden mijn partner in 2006 medisch opgegeven omdat de standaard medicatie voor Sarcoïdose niet het gewenste resultaat gaf. Dankzij het  nieuwe medicament Remicade is hij nog in leven,  de overheid weigert deze medicatie voor Sarcoïdose vrij te geven. De Remicade wordt sinds 2006 betaald door het azM.

De situatie bij de “instanties voor sociale zekerheid” zijn helaas nog steeds niet verbeterd of opgelost. De problemen worden zorgvuldig in de doofpot gestopt en consequent ontkend.

We hebben besloten om de naam van mijn partner onzichtbaar te maken, dit in verband met onze privacy. De namen van de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze misère hebben we laten staan, omdat de informatie die op deze site gepubliceerd is door hun is opgesteld.